Ilse en ik zijn inmiddels ruim 10 maand bezig met onze stichting. Op 1 januari 2017 zijn we begonnen om een deel van onze tijd te besteden aan het beschermen van bedreigde diersoorten. We hebben hier veel positieve en enthousiaste reacties over ontvangen; van onze omgeving, de projecten die we steunen en de klanten voor wie we werken. Toch krijgen we ook vaak de vraag; waarom zijn jullie dit überhaupt gaan doen? In mijn eerste blog ga ik jullie meenemen in deze waaromvraag en een kijkje geven in mijn ziel.

 

Een moment waarop je besluit om iets drastisch te gaan veranderen in je leven, gaat vaak niet over één dag ijs. Ook voor mij geldt dat er een enorme aanloop voorafging aan deze stap. De zaden voor het realiseren van mijn droom liggen al in mijn jeugd en zijn door de jaren heen tot bloei gekomen. Toch was er wel een trigger die mij ertoe heeft gebracht om ook daadwerkelijk tot actie over te gaan.

 

In mijn jeugd

Al op relatief jonge leeftijd was ik gefascineerd door de natuur. Ik kan me mijn jongere jaren niet echt herinneren, maar ik weet wel dat ik op de middelbare school al urenlang natuurfilms kon kijken; Big Cat Diary, Wild Africa, The Crocodile Hunter (met mijn idool Steve Irwin). Later verschenen epische documentaires als Planet Earth en Life van de BBC. Ik kon me tijden lang vergapen aan de prachtige savannes van Afrika en de koraalriffen voor de kust van Australië.

 

Naarmate ik ouder werd, ben ik me verder gaan verdiepen in de natuur. Natuurlijk lekker documentaires blijven kijken, boeken lezen en ook reizen plannen naar o.a. Australië (in 2007) en Kenia & Tanzania (in 2011). Het wordt meer en meer een leuk en speciaal onderdeel van je leven, zeker als je de schoonheid met eigen ogen gaat bewonderen. Ik krijg nog steeds een warm gevoel in de buik als ik terugdenk aan de uitgestrekte vlakten van de Serengetti met alle bewoners die ik heb mogen aanschouwen.

 

De natuur onder druk

Er zit echter één groot nadeel aan een passie voor de natuur. Naarmate je jezelf meer verdiept in het fenomeen, merk je ook dat het op heel veel plekken slecht gaat met de natuur. Proceedings of the National Academy of Sciences (kortweg PNAS, één van de belangrijkste en meest geciteerde wetenschappelijke tijdschriften ter wereld) omschreef in mei van dit jaar de situatie treffend. Een “Biologische vernietiging” die een “angstaanjagende aanval op de fundamenten van de menselijke beschaving” vertegenwoordigt. Bijna de helft van de onderzochte zoogdieren is tussen 1900 en 2015 meer dan 80% van hun leefgebied kwijtgeraakt. Miljarden lokale en regionale populaties zijn verdwenen. De belangrijkste oorzaak? De mens. Een hele confronterende conclusie.

 

Als natuur je grote passie is, doet dit pijn. Het voelt steeds meer dat wij het alleenrecht op het leven op aarde claimen. Wanneer het belang van mens en dier botst, verliest het dier nog te vaak. We offeren mangrovebossen op voor een nieuw resort, Afrikaanse savannes die worden gebruikt voor landbouw en veeteelt en koraalriffen die beschadigd raken door het lozen van afval. De dieren die er wonen hebben niet de mogelijkheid zich hiertegen te verzetten en zullen verdwijnen. De problemen die de natuur heeft zijn bijna ontelbaar en steeds meer diersoorten staan onder druk.

 

Dat hele vraagstuk over de waardering van leven boeit mij mateloos. In ons handelen positioneren wij ons duidelijk boven de diersoorten om ons heen. Dit lijkt voort te vloeien uit de (nogal arrogante) gedachte dat wij als mens superieur zijn aan bijvoorbeeld een olifant of dolfijn. Die superioriteitsgedachte lijkt weer voort te komen uit het idee dat wij eigenschappen hebben die een gemiddeld dier niet heeft (herkennen in een spiegel, voelen van emoties, beïnvloeden van onze omgeving, etc.). Maar als je terug gaat naar de basis zijn we allemaal biologische wezens op aarde, met ledematen, hersenen, hebben we behoefte aan voedsel, water, zuurstof en willen we ons voortplanten. We hebben als mens de neiging om vooral te kijken naar verschillen in plaats van overeenkomsten. En naar mijn beeld is dit één van de grootste problemen in ons bestaan. Of het nou gaat om mensen met een ander geloof, de bepaling of je iemand mag of niet, andere culturele gewoonten of over onze relatie met de natuur. We zouden er heel veel baat bij hebben om iets anders naar de wereld om ons heen te kijken. Meer op zoek naar overeenkomsten in plaats van verschillen.

 

 

De ommekeer

Dit was lange tijd een sluimerende frustratie die zich vooral uitte in boosheid, frustratie en verdriet voor de TV wanneer ik weer een documentaire keek op Netflix of op Facebook weer treurige berichten tegen kwam. Eind 2015 veranderde dat. Ik volgde een managementopleiding binnen VolkerWessels waar heel veel focus werd gelegd op je persoonlijkheid, dromen, drijfveren, etc. Tijdens een sparringsessie (in het bos notabene) uitte ik mijn frustratie over hoe wij met de natuur omgaan en dat ik mij daar grote zorgen over maak. Een groepsgenoot stelde toen de eenvoudige maar “life-changing” vraag; waarom doe je daar niets aan?

 

Dat was voor mij een steen in de vijver die flink wat golven teweegbracht. Vanaf toen ben ik gaan nadenken over hoe ik iets kan bijdragen aan het beschermen van de natuur. Dit leidde tot de geboorte van de stichting. Het duurde daarna nog even voordat de stichting echt vorm kreeg, maar het voelde fantastisch om hieraan te werken. De dag dat ik naar de notaris ging (27 juli 2016), voelde geweldig; een nieuwe start en de mogelijkheid om echt iets bij te dragen aan een betere wereld. En het model is simpel; wij helpen organisaties met coaching en advies in ruil voor een donatie. Met die donatie steunen wij projecten die zich inzetten voor het beschermen van bedreigde diersoorten.

 

Op 1 januari 2017 zijn we echt begonnen aan onze reis. Je komt in een bijzondere wereld terecht vol mensen die je passie delen. We hopen dat we met onze stichting een verschil kunnen maken. Er voor zorgen dat elke diersoort een veilige plek heeft om te gedijen. Aan het eind van mijn leven wil ik trots kunnen terugkijken op mijn leven en kunnen voelen dat ik iets waardevols heb kunnen doen voor de natuur. Iets meer dan alleen huisje-boompje-beestje. Ik ben dan ook dolgelukkig dat Ilse mij op deze reis gaat vergezellen. Haar inbreng, meedenken en drive zijn voor mij ontzettend belangrijk.

 

Tot slot

Ik hoop ook dat ik anderen kan inspireren tot actie. Dat hoeft niet per se voor natuurbescherming, maar vooral in het najagen van je dromen. Je hebt één leven, zorg ervoor dat je aan het eind vol trots en plezier terug kunt kijken.